Op maandagmorgen 19 juli is het zover. Mijn wandelvriendin Jolanda en ik stappen om half negen de trein in naar Nijmegen om de 4daagse te wandelen. Vorig jaar uitgeloot en nu er toch bij. Aankomen in Nijmegen, naar het logeeradres om spullen af te geven en inschrijven. Alles is nieuw en onwennig, maar wel
ontzettend leuk. Dit wordt een feest. De lekke band van Jolanda kan de pret niet drukken en het bezoek bij Jan en Corrie op de camping voelt goed en vertrouwd. ’s Avonds vroeg naar bed, want de start is op dinsdag om 4.15u.
Dinsdagmorgen sta ik om 2.45u naast mijn bed en vind het toch wel heel erg vroeg. Tegen 4u op de wedren en tegen 5 uur op pad voor onze eerste wandeldag van 40km. In het donker over de Waalbrug, een zonsopgang achter de rug van twee plassers, wat drinken en na 3,5 uur in Elst. Het gaat prima. Na de
samenkomst met 30 en 50 km is de weg vol en schiet het niet meer op. Het zij zo. Je legt je er bij neer en kijkt naar al die mensen die wandelen. Om 13.30u zijn we weer terug op de wedren en hebben een grote pils verdiend. Terug in het pension bij Jan en Ella wordt er gedoucht en doe ik wat was. Maar niet alleen
voor mezelf, blijkt achteraf.
Woensdagmorgen starten we later en het is al licht. ’s Morgens is het al druk langs de route. Hele groepen studenten die met stokjes proberen hun ogen open te houden na een feestnacht, roepen ons sterkte toe. Ook nu loopt het lekker, al kun je goed merken dat het na de late start drukker is op de route. In Wijchen is het een groot feest en ik herken het startplek van een eerdere wandeling. Verder via Beuningen en Weurt naar de finish op de wedren.
Dag drie is de dag van de heuvelen en om 4.45u mogen we op pad. In de buurt van Malden lopen we een tijd met Jef en daarna sluit Hans, een kamergenoot uit ons pension, zich bij ons aan. Met drie lopen we verder en het is gezellig. Peter en Willie van mijn Zuid-Afrikareis kom ik ook tegen, maar na een tijdje verlies
ik ze weer uit het ook. De heuvelen worden bedwongen en na Berg en Dal is het niet ver meer. Ik maak op de Wedren alvast mijn foto voor BndeStem, want die moet op vrijdag voor 21u binnen zijn op de redactie.
Vrijdag wordt het slotstuk. We starten laat vandaag en lopen lekker door. Ook nu weer een heleboel gesprekken onderweg. Ik bewonder het doorzettingsvermogen waarmee medewandelaars hun pijn verbijten om de eindstreep te halen. Lange dijken langs de Maas en een pontonbrug bij Cuijck leiden ons naar de Via
Gladiola. Daar lacht het geluk me toe. Middenop een verzameling Losse Feeters voor een foto. Die komt in de krant. Iedereen feest en is blij dat het erop zit. Het kruisje wordt opgehaald en op weg naar de fiets wordt er een interview afgenomen voor BndeStem. Het is half zeven als we de trein instappen en Jolanda en ik zijn blij dat Annique onze bagage meegenomen heeft naar Etten-Leur.
Als ik ’s avonds in bad lig, ben ik toch wel trots op mezelf. Volgend jaar weer.
