Het is nog vroeg als we op het Hbf van Zürich staan om te vertrekken naar Neuchatel en Boudry, de plaats waar de wandelingen naar de Creux du Van begint. In Boudry zijn we de enigen die de trein verlaten. Toch geen voorbode van een periode van eenzaamheid?
Vanuit het station een spoorbrug over, langs een sportveld en dan de kloof van de Areuse of de Gorges de l’Areuse. Als miljoenen jaren perst en schuurt dit riviertje zich door de kalkstenen rotsen van de Jura. Het resultaat is een schitterende kloof; opspattend water, paden tegen de rotsen geplakt, oude stenen en hypermoderne bruggen, watervallen en de heerlijke geur van natuur en waternevel. Na een aantal uur verlaten we de kloof en komen bij Ferme Robert. De forel smaakt heerlijk en de maaltijd van Sam op een bergwei langs de Areuse geeft een gevoel van gelukzaligheid. Na een tijd komen we bij een berghut en daar slapen we.
De andere morgen ontbijten we en gaan op pad naar het doel van deze wandeling: de Creux du Van. De weg door het bos klimt goed en het duurt dan ook even voor we op 1540 meter hoogte oog in oog staan met een geologisch hoogtepunt. De Creux du Van is een halve cirkel van kalkstenen rotswand van honderden meters hoogte. Een stuk zeebodem van 90 miljoen jaar geleden dat door aardverschuiving zichtbaar is geworden. Tegenwoordig wordt de Creux du Van ook gebruikt als oefenzaal voor alpenhoornblazers.
Daarna weer omlaag langs een pad met 14 bochten. We dalen snel en ik voel mijn knieën en enkels goed. Vele honderden meters lager komen we in Noiraigue, het eindpunt van onze wandeling. Op een terras bij het station lunchen we. In Neuchatel merk ik dat mijn darmen van slag zijn, maar zelfs dat ongemak kan het gevoel van deze tweedaagse wandeling niet verpesten.
